Admin

-Rabbimizin verdiği ve vermediği her şey nimettir. Nimeti talep eder, verilince biz şükrünü yerine getiremezsek, gafil olursak nice olur halimiz. O nimet helakimiz olabilir. -Kalple, gönülle severiz. Akıl da bizi bu sevgiye hazırlar. -Sütü elimizdeki kaşıktan dökmeden dolaşmaya çalışırsak, saraylarda dahi olsak sütten başka ne görürüz ki… – Beden zamana tabidir. Zaman onu değiştirir, eksiltir. Ruh anı yaşar. Zaman ruha işlemez. – Cennette eğrilik ile doğruluk bir arada olmaz. Bende eğrilik ve doğruluk bir arada olduğu sürece cennete giremem. Eğriliği tam manasıyla temizlemek mümkün değildir. Bu sebeple cennete her

Zaman bizim ikinci şansımız olmayan bir değerdir. Dünyada en değerli zannettiğimiz şey olan hayatın tüketimidir. Ne kadar har vurup harman savuruyoruz. Umursamadan harcıyoruz. Ölmeyecekmiş gibi duruyoruz. Belki insanlığın devam ediyor olması bizi yanıltıyor. İnsanlıkla beraber hep varmışız gibi algılıyoruz. Belki öyledir.  Bedenimizdeki hücreler her altı yılda bir yenileniyor deniyor. Bedenimiz alınıyor tekrar yeni bir beden

Sonsuzluk şimdilik bizim kavrayabileceğimiz bir kavram değildir. Sonsuzluk bir ismi olan fakat manası tam bilinmeyen, idrak edilemeyen bir şeydir. Sonu olmayan bir şeyin nasıl olacağını, her şeyin bir sonu vardır mantığında olan, biz yaratılmışların tasavvur etmesi mümkün değildir. Rabbimiz, dünya denen fani bir ortamda bize kudretinin delillerini, tüm güzel isimler benim diyerek gösteriyor, kendini tanıtıyor

Rabbimiz bizimle devamlı konuşur. Peki nasıl konuşur? Biri bizimle konuşurken biz anlatılanı zihnimizde yaşadıklarımızla eşleştirerek canlandırmaya çalışırız. Böylece hissederiz. Anlatılanı yaşadıklarımızdan anladığımız kadarıyla anlarız. Oysa Rabbimiz bizimle konuştuğunda biz anlattığını birebir yaşarız. O bizim yaşamadan tam manasıyla anlayamayacağımızı bilir ve kudretiyle lafa gerek duymadan bize doğrudan yaşatır. Yani Rabbimiz bizimle anlayacağımız en etkin şekilde konuşur. Bu şekilde biz anlatılanı öğretecek

Sonra bir gün bulduk diyoruz. Acaba aramaktan yorulup elimizdekine mi teslim oluyoruz? Belki de mükemmel zannettiğimiz o güne kadar bulabildiklerimizin en iyisidir. Mutlak mükemmelin ne olduğu konusunda bir bilgimiz yok iken nasıl bulduk diyebiliriz? Biz mükemmel değiliz ki aradığımız olsun. Neyin peşinde olursak bizi o belirler. Neye teslim olursak ona kul oluruz. Özünde o şeyden

Göz baktığı yeri görür. Hep karşımızdakini, etrafımızdakileri görmeye çalışırız. Oysaki her şey içimizde olup biter. Kendimizi görmemiz için bir söz vardır ‘İnsan ara sıra aynaya bakmalı’ diye. Aslında aynaya bakınca bedenimizi görürüz. Oysa bu beden gerçek biz değildir. Bizi şekillendiren, dünyadaki ruhsal eğitimimize uygun olan geçici kabuktur. Gerçekten kendimizi görmek için gözlerimizi kapamalıyız. Derinliklerimize bakmalıyız.

Veya \”mükafat için yapmak bana yanlış geliyor\”. Ara sıra diyoruz veya birileri derken duyuyoruz. Bence bu şeytanın kibir ve gurur kanalından bize yutturduğu kuruntulardan biri. Ucunda maddi veya manevi fayda ummadığımız neyi yapıyoruz ki? İnsan intihar ederken bile dertlerinden kurtulacağını ummuyor mu?