Rabbimiz bizimle devamlı konuşur. Peki nasıl konuşur? Biri bizimle konuşurken biz anlatılanı zihnimizde yaşadıklarımızla eşleştirerek canlandırmaya çalışırız. Böylece hissederiz. Anlatılanı yaşadıklarımızdan anladığımız kadarıyla anlarız. Oysa Rabbimiz bizimle konuştuğunda biz anlattığını birebir yaşarız. O bizim yaşamadan tam manasıyla anlayamayacağımızı bilir ve kudretiyle lafa gerek duymadan bize doğrudan yaşatır. Yani Rabbimiz bizimle anlayacağımız en etkin şekilde konuşur. Bu şekilde biz anlatılanı öğretecek derecede anlarız. Hani damdan düşen birinin halini anlatmak için \”Bana damdan düşen birini getirin ona anlatayım\” demesi gibi..
Bir anlamda ömrümüz onunla olan muhabbetimizdir.
Yaşadıklarımızla bizi bize gösterir. Biz de hatalarımızın farkına varırız. Ya tövbe eder düzeltiriz ya da inkar eder azarız.
Rahman her muhabbetin konuğudur, şahididir. Hatta gönlünüze konuktur. Konuştuklarımıza, gönlümüzden geçirdiklerimize dikkat etmeliyiz. Rahman la ne tür bir muhabbet yapmak istiyorsak gönülden öyle olmaya çalışmalıyız.
Allah ile gönlümüzde onun bunun dedikodusunu yapmak yerine muhabbete değer bir şeyler bulmalıyız. Ama Ondan başka da gerçek dost ve dert ortağımız yok ki…