Göz baktığı yeri görür. Hep karşımızdakini, etrafımızdakileri görmeye çalışırız. Oysaki her şey içimizde olup biter. Kendimizi görmemiz için bir söz vardır ‘İnsan ara sıra aynaya bakmalı’ diye. Aslında aynaya bakınca bedenimizi görürüz. Oysa bu beden gerçek biz değildir. Bizi şekillendiren, dünyadaki ruhsal eğitimimize uygun olan geçici kabuktur. Gerçekten kendimizi görmek için gözlerimizi kapamalıyız. Derinliklerimize bakmalıyız. Tıpkı ahireti görmek için dünyadan yüz çevirmek gibi. Gönlümüzdeki onca leke ve kirlerle rağmen yaşadığımız hayattan ne tür bir haz almayı umuyoruz veya aldığımız hazzı neyle kıyaslayacağız da eksiğini bileceğiz. Acaba bu alemde daha gönlümüzün tatmadığı, bilmediği neler var. Eğer gönül temizlenmişse o zaman görülen Rabbimizin cemali olur. Alem O’nun gözünden/gönlünden/ruhundan görünür. Gerçek cennet budur. Mükemmeli bilmeyen kusuru bilemez. Neyi nasıl temizleyeceğiz? İşte Kuran bunun yolunu tarif eder. Okuyacağız anlayacağız yapacağız. Yoksa bilmediğimiz bir yere güvenilir bir tarife birebir uyarak yol almanın dışında nasıl ulaşılabilir ki? Rastgele gidersek vardığımız yerin doğru yer olduğundan nasıl emin olabiliriz ki?